Op naar Kazbegi

Gisterenavond heb ik samen met Yari nog heerlijk op het dakterras van ons Hostel gezeten. Het was een zwoele zomeravond met op de achtergrond de geluiden van een grote stad. Rosindo liet ons met rust dus samen met Yari genoot ik van een heerlijke maaltijd, lekkere wijn en de plek. 

Op tijd naar bed en morgen rustig aan. Tegen tienen stond het vertrek gepland. Zogezegd, zogedaan. De nacht was warm maar desalniettemin toch aardig geslapen. 

s’ Morgens om 9.00 uur vroeg Ina, de vrouw van Rosinda, of we het ontbijt op ons balkon wilden. Dat was natuurlijk heerlijk en al snel stond er een prima ontbijt. 

Tegen 10.00 uur begonnen we aan onze trip naar Stepasminda, een bergdorp aan de voet van de Kazbegi(een berg van 5000 meter). Rosindo manouvreerde handig door de drukte van Tblisi en onderwijl leverde hij voortdurend commentaar op het rijgedrag. Hier geldt het recht van de sterkste. 

Via een tussenstop bij een oud kasteel, even snel rondgekeken, kwamen we bij de military highroad, de beroemdste Georgische pas naar Rusland. Het is de enige weg tussen Rusland en Georgië. De pas is een beetje vergelijkbaar met de brennerpas, alleen zijn de bergen hier nog hoger. Prachtig dus. Om de pas in de winter ook toegankelijk te houden hebben de sovjets destijds tunnels gebouwd waar sneeuw geen vat op heeft. Gaaf om te zien. 

Via deze prachtige weg en nog een tussenstop bij een vriendschapsmonument tussen beide landen, dat was vroeger wel maar nu niet meer, kwamen we uiteindelijk bij ons guesthouse in Stepasminda aan. Prima guesthouse voor de komende 3 nachten. 

Rosindo gedag gezegt, kwartier gemaakt en toen de boel verkent. Bij een vvv kantoor gevraagd naar mooie dagtochten en er twee geboekt. We moeten namelijk een klein stukje met de bus om bij de start van de tocht te komen. Het zijn allebei echte valleitochten op hoogte dus het klimmen valt waarschijnlijk mee. 

Vervolgens hebben we ons met een taxi naar een hoog gelegen klooster laten brengen met als doel om daar nog een stuk richting de Gregetigletsjer te lopen. Helaas werd het weer steeds slechter en toen we in de verte ook gerommel hoorde deden we, met enige moeite, wat goede mounteniers doen, weer afdalen naar beneden. Dit keer geen taxi maar te voet . Voldaan, omdat we toch nog een stuk gewandeld hadden kwamen we weer bij het guesthouse aan .

samen heerlijk gegeten in een restaurant en nu een beetje chillen  op de waranda. Het koelt aardig af dus mijn nieuwe fleecetrui gaat aan.

Straks lekker slapen en morgen weer een nieuwe dag.